Alhoewel ik reeds dikwijls verdeelde meningen hoorde over Memo Gonzales & the Bluescasters kan deze groep toch rekenen op heel wat volgelingen en hun optreden in de Hasseltse muziekodroom bewees dat met een grote opkomst. Het was niet de eerste keer dat ik hen hoorde maar iedereen was het er achteraf over eens, het was hun beste optreden ooit in België. Memo is één stevige brok (pun intended) energie en zijn muzikale begeleiders zijn van een extreem hoog niveau. Memo is in Texas geboren en getogen maar kwam zich in 1997 vestigen in Duitsland en heeft geen plannen om terug te gaan. We zijn dus verzekerd om hem nog een tijd te mogen zien, althans indien zijn gezondheid het toelaat want dat is volgens mij wel het grootste knelpunt voor zijn verdere expansie (no pun…). In januari komt hun nieuw album DYNOMYTE uit en we kregen er een uitgebreide voorsmaak van te horen.

Zoals gewoonlijk begonnen de mensen van Move2blues stipt op tijd en gezien het grootste deel van het publiek pas bij het horen van de eerste noten van de foyer naar de zaal gaat was het niet slecht dat de 2 eerste nummers zonder Memo gebracht werden. De Duitse Zanger/gitarist Kai Strauss demonstreerde in de rocker “One day, One Kiss, One Night” dat hij het zonder frontman best ook wel kan. Het was tevens ook een indicatie dat rock nummers nu een niet onbelangrijk deel van hun repertoire begon uit te maken. Vervolgens kregen we een prachtig instrumentale bluesimprovisatie door Kai, met een heel mooie zuivere gitaarklank. Achteraf kon hij er geen titel voor vinden en tijdens de pauze bedacht hij er een paar maar dit was duidelijk nog een nummer waar hij zelf nog aan zit te schaven.

Het was een beetje wringen om Memo door het dichte publiek tot aan de trap te krijgen maar voor het derde nummer beklom hij het podium en begon hij één van zijn typische intro’s op mondharmonica. De Bluescasters traden hem bij en het was duidelijk dat de man in Dallas zijn roots had, deze “The Jump” was pure onversneden Texas Blues. “Mary Lynn” was een dedicated song naar haar, heel swingend met hevige zang van Memo en een uitstekende gitaarsolo van Kai. Zoals diverse andere liedjes van dit optreden kwam “What you’re doing to me” ook voor op hun CD Live in the UK. Kai bespeelde hiervoor een dubbelnekkige Danelectro gitaar en in tegenstelling tot andere artiesten gebruikte hij die ook allebei heel intensief en effectief. In het Muddy Waters achtige “Big Jack Stud” bewees Memo dat overgewicht geen belemmering was om serieus mee te shaken, wel met uitvoerig zweten tot gevolg. Voor dit nummer had de Duitse bassist van Turkse origine Erkan Ozdemir (tevens promotor van deze en andere bekende bluesformaties) zijn elektrische voor een semi-akoestische basgitaar gewisseld. Doorheen het optreden zou hij imponeren, niet alleen door zijn gestalte maar zeker door zijn uitstekende ondersteuning, wie zou hem niet willen als begeleider? Die man heeft geen solo’s of schijnwerpers nodig om aandacht op te eisen, hij doet het gewoon onopvallend en continu. Tijd voor een beetje rust met de goede slowblues “Baby please come home” uit de nieuwe CD. Na al de vorige eigen nummers kregen we een cover van Clarence Carter “Slip Away”, een nummer uit Memo’s highschool periode met veel 70’s gehalte. “No time for loving” swingde weer als de duivel en werd gekenmerkt door de duidelijke tegentijden van de Amsterdamse drummer Henk Punter. Deze uitstekende hevige drummer vervoegt de groep overal per trein, slaat er resoluut op los en gaat helemaal op in zijn werk, getuige hiervan de voortdurend wisselende gelaatsuitdrukkingen, iets wat niet zo courant is bij drummers. Toen kregen we de tittelsong van de nieuwe CD “Dynomite” (een cover bekend van Robin Sylar) dat een hoog Mustang Sally gehalte bevatte, maar wat de meerwaarde was van Memo door zijn micro voor een versterker te laten resoneren heb ik niet begrepen.

Tijdens de pauze had Rootsville de mogelijkheid gekregen om samen met de groep terug te trekken voor info en foto’s in een rustige ruimte, alhoewel dat laatste niet helemaal juist was. Drummer Henk profiteerde van die pauze om een vel te vervangen en wat ongewoon is, ook af te stellen aan de hand van een drukinstrument waarmee hij de spanning tot op 1/100ste regelde rondom het vel. Hoe professioneler kan je zijn, alhoewel hij het daarmee de andere leden wel moeilijk maakte om te kunnen praten en bij te komen. Die jongens zijn allemaal heel gemütlich, toegankelijk en welwillend, helemaal geen kapsones.

Na de pauze alweer hetzelfde stramien, eerst 2 nummers door de Bluescasters, die op hun eigen ook niet zouden misstaan want Kai heeft toch ook een mooie aangepaste stem en in deze slowblues bespeelde hij één van zijn vier gitaren op een akoestische wijze. Om het publiek nog wat meer op te warmen (maar dat hoefde allang niet meer) speelden ze “rambling”, een stevige rocker met fantastisch gitaarspel en het publiek werd er wild van. Memo kon nu opkomen in een nummertje met rumbling drums waarin hij zang en smoelschuif goed alterneerde. In het bekend rustig blueske “sweet sixteen” trok Kai weer de aandacht met zijn gitaarspel. Ik herinnerde mij nog van vorige optredens dat hij het was die Memo’s soms mindere prestaties uitstekend compenseerde. Vandaag was dat niet nodig, hij complementeerde ze gewoon en hun inbreng was evenwaardig. “Hit me in the eye” was totaal verschillend, geen country maar toch dacht je automatisch aan galoperende paarden. Zeer snel, beetje 1958 surfachtige gitaarsound en alhoewel er niet gedanst werd zag ik niemand meer stilstaan in de zaal, iedereen jumpte mee en niks dan lachende gezichten. Doordat ze geen playlist gebruiken werd op de ambiance ingespeeld en ze vervolgden met de cover “give it to me”, een rocker gezongen door Kai. Daarna volgde het voor mij beste nummer van het optreden waarvan ik de tittel echter kwijt ben. Memo gebruikte voor deze slowblues een langere diepe harp en zong heel expressief terwijl de melodische gitaar sterk meedeed en we er een mooie lange solo van kregen. Dit was bluesgevoel op zijn best en kon rekenen op veel applaus uit de menigte. Terug de hevige kant op met “lonely boy” uit de nieuwe CD, en dan vroeg Memo of we een surf wilden horen. Het shakte aan 200 per uur, was interactief met het publiek en de ambiance was verzekerd, een mooie climax. Als laatste nummer het toepasselijke rustiger “bye bye baby”, met presentatie van de leden maar zonder de gebruikelijke solo’s. Dit was ook niet nodig want alhoewel ze er allemaal stevig tegenaan gegaan waren, hadden we steeds de individuele leden kunnen onderscheiden in hun prestaties, een pluim voor de geluidstechnicus. Als bisnummer kregen we nog een swingertje en het talrijke publiek zat zo goed in de sfeer dat er nog lang nagenoten werd rond de bar naast de zaal.

Laurence